Vandaag is het Moederdag. Het is gek want zelfs na 26 jaar vind ik het nog steeds een beladen dag, ik mis mijn moeder nog steeds. Soms zelfs meer dan in het begin.
Komende week is er toch al een van herinneringen. Zo is het morgen precies 6 maanden geleden dat ik de grote buikoperatie heb gehad. De wond is nog steeds niet geheeld. Op zich gaat het er wel
goed mee alleen de fistel is nog steeds heel diep 15 cm. Vanochtend toen de thuiszorg de fistel aan het spoelen was, zag ik ineens een bobbel in mijn buik.
Dat was de katheter die tegen de binnenkant van de huid drukte. De fistel blijkt schuin naar onder te lopen i.p.v. wat ik dacht recht richting mijn zij. Was even raar om te zien.
Dinsdag 12 mei is de verjaardag van mijn vader. In oktober ook al 12 jaar dat hij niet meer bij ons is.
18 mei is de trouwdag van mijn ouders. Vroeger was deze tijd dus een feesttijd maar nu is het een tijd van herinneringen geworden. Ik mis mijn ouders, ik mis Jan maar ik mis ook ons gezin.
Op deze dagen kwam iedereen thuis, was het een gezellige drukte en fijn om elkaar te zien. Sinds beide ouders weg gevallen zijn en ook ons ouderlijk huis weg is, hebben we geen gezamenlijke plek
meer. Ik zie mijn familie niet veel meer en dat vind ik jammer en soms moeilijk. Gelukkig heb ik via de app en facebook nog wel regelmatig contact, maar dat is toch anders.
Tja zo gaat dat in het leven, ouders leven niet voor eeuwig en broers en zussen gaan trouwen, krijgen hun eigen gezin, kleinkinderen enz waar zij het druk mee hebben.
Ik had gehoopt dat mijn eigen weg ook zo zou lopen, maar helaas is het heel anders gegaan en moet ik er alleen iets van maken. Dat lukt ook wel hoor. Zoals ik al schreef is het nu gewoon een
beladen dag/week
en dan raak ik altijd in dit soort gedachten en emoties verstrikt.
Verder heb ik een hele mooie week gehad en heb ik super genoten. Ik ben veel met de scootmobiel op stap geweest.
Maandag ben ik thuis gebleven en naar tv gekeken, naar het Dagboek van Anne Frank, dat blijft mooi en indrukwekkend.
'S avonds ook voor de TV voor de Dodenherdenking die op een lege Dam indrukwekkender overkwam dan anders.
Dinsdag Bevrijdingsdag, toen ben ik 's middags op uit geweest. Het viel mij nog tegen, er stond een flinke frisse wind. De wind maakte zo'n herrie dat ik mijn CI heb afgedaan.
Ik had een route in mijn hoofd die ik wilde rijden maar na 7.5 km zag ik dat mijn accu al half leeg was.
Ik ben maar weer omgedraaid en naar huis gegaan, gelukkig ook thuis kunnen komen. Ik was wel boos op de scootmobiel, al schiet dat natuurlijk ook niet op.
Maar 15 km kunnen rijden dat is wel erg weinig, ik ben gewend om grotere rondes te rijden en dat kon eerst ook.
Ik heb deze scootmobiel sinds september 2018. Toen heb ik mijn driewielfiets ingeruild voor deze scootmobiel. Ik kon er toen makkelijk 50 km mee rijden, dat was heerlijk. Vorig jaar kon hij nog
maar 30-35 km halen. Toen ben ik ermee naar de winkel geweest, die hebben de banden opgepompt want daar zou het aan liggen. Nou dat maakte echt niets uit. En nu kan hij dus nog maar 15 km hooguit
20 km.
Ik heb mails gestuurd naar de Welzorg, Medipoint en Mediplus om te vragen wat daar andere/nieuwe accu's kosten. Dat was schrikken want ze zijn in de 600 euro per stuk en er moeten er 2 in.
Dan ben ik dus meer dan 1200 euro kwijt aan accu's!! Daar kan ik een andere 2e hands scootmobiel van kopen van dat geld. Niet normaal dat die dingen zo duur zijn!!
Toch vind ik het raar dat na nog geen 2 jaar de accu's al versleten zouden zijn, dus ik heb maar weer eens contact met de winkel opgenomen. Nu komen ze de scootmobiel a.s. dinsdag ophalen en gaan
ze de accu's doormeten. Dat duurt 3 dagen en aan de hand van het resultaat, praten we verder. Ik hoop zo dat er iets aan gedaan kan worden en het niet teveel kost.
Met de elektrische rolstoel kan ik ook zelfstandig naar buiten maar die komt niet zo ver. En ik heb wel over het idee nagedacht om de elektrische rolstoel weer in te leveren bij de WMO en dan een
scootmobiel te vragen.
Maar ik kan/wil de rolstoel ook niet missen, die geeft mij in andere omstandigheden weer mijn zelfstandigheid. Ging het lopen maar beter dan had ik hem niet nodig en was het makkelijker.
Helaas willen mijn benen/hoofd/evenwicht niet meer samenwerken. Na de kapotte achillespees, bekkenbreuken, alle operaties die ik afgelopen jaren heb gehad, heeft dit alles een deuk gekregen en is
het lopen en evenwicht weer ver achteruit gegaan.
Ik hoopte met de fysiotherapie weer wat terug te winnen, maar die ligt helaas al een poosje stil, sinds het Corona gedoe.
Dan nog de gevolgen van de valpartijen de afgelopen tijd. Ik heb nog last van mijn gebroken stuitje, en van mijn heup en knie. Dat zal wel weer goed komen, maar het werkt allemaal averechts.
De optie van de Handbike is er nog. Die man zou een week geleden al contact met mij opnemen, helaas niets meer vernomen. Dus ook daar kan ik komende week weer achteraan gaan. Ik heb geen idee of
het mij lukt met de handbike, hoe ver ik er mee kom. Zal eerst wel flink mijn armspieren moeten trainen denk ik.
Afgelopen donderdag hadden we weer 15 minuten bewegen op onze parkeerplaats. Daar werden veel armoefeningen gedaan en dat voelde ik ook aan mijn bovenarmen en schouders, die zijn nog niet veel
gewend dus.
Terug naar de ritjes met de scootmobiel. Ondanks dat ik er niet zo ver mee weg kan als ik zou willen, heb ik wel ontzettend genoten. Ook rondom Etten-Leur is de natuur prachtig. Wat dat betreft
hoef je helemaal niet zo ver van huis te gaan.
Ik ben alle windstreken opgereden en het zonnetje werd elke dag warmer, dus het werd steeds lekkerder om buiten te genieten.
Ik zoek wel de rustige omgeving op. Woensdag was ik naar de Pannenhoef gereden. Ik was zomaar een bospad ingereden, dat vind ik altijd wel avontuurlijk om te doen. Het was een goed pad want
ineens stond ik voor een grote waterplas.
In de weilanden er omheen zaten veel ganzen met jonkies, op de plas zag ik een koppel zwanen met 2 jonkies, eenden met hun kroost. Ik wilde foto's maken maar kon nergens mijn telefoon vinden, had
ik hem thuis laten liggen...suffie!
Donderdag ben ik richting Rijsbergen door de polder gereden, ook een mooie rit.
Vrijdag een stukje door de Ettense Beemden en richting Hoeven via Bosbad Hoeven weer richting huis.
Gisteren door Zwartenberg, over het 'koeienpadje'. Alle ritten had ik precies goed getimed qua stroom. Telkens als ik thuis kwam stond de accu tegen of in het rood.<p>
Komende dagen geven ze minder mooi weer, de lucht is nu al aan het veranderen vind ik. Ik zal dus meer thuis te vinden zijn. Hier vermaak ik mij ook wel weer want ik heb nog borduurwerk liggen en
knutselwerk.
Daar heb ik niet veel aan gedaan afgelopen week. Ik geniet dan liever buiten.
Als ik naar buiten kan voel ik mij ook niet opgesloten vanwege de Corona regels en ook niet eenzaam. Ik ben het wel gewend vaak alleen thuis te zijn. Sinds 2015 ben ik al heel veel thuis door
alle tegenslag en zoveel bezoek kreeg ik ook weer niet.
Alleen Hans kwam elke ochtend even aanwaaien, we mailen nu met elkaar.
En 's ochtends komt de thuiszorg. Tijdens de zorg buurten we ook met elkaar. In de avond komt de begeleiding altijd eventjes langs. Het waren vooral de middagen die ik lang vond duren en daar heb ik nu mijn ritjes voor gehad.
Ik hoop wel dat de versoepeling van de Corona regels, positief verlopen en de nieuwe besmettingen niet op gaan lopen. Zodat iedereen weer wat meer lucht en vrijheid krijgt, we zijn daar allemaal
aan toe.
Nou......genoeg geschreven weer denk ik. Ik zal eens even met de foto's aan de slag gaan en dan sluit ik af.
Voor de moeders een fijne moederdag, ook al zal die dit jaar ook iets anders lopen dan normaal.
Voor degene die geen moeder meer hebben of nooit moeder hebben kunnen worden, sterkte vandaag!
Reactie schrijven