Zondag 24 Mei 2020

De week is omgevlogen. Ik zit al een hele poos te bedenken wat ik maandag heb gedaan, ik weet het toch niet meer. Alsof het eeuwen geleden maar er zitten maar 6 dagen tussen. Volgens mij heb ik niet veel uitgespookt die dag, anders zou ik het mij wel herinneren. Ik weet wel dat het het de trouwdag van mijn ouders was 18 mei.
Dinsdag kan ik mij gelukkig weer herinneren. De scootmobiel had ik nog niet terug en daarom ben ik met de elektrische rolstoel een eindje gaan rijden. Ik wist niet precies hoever ik ermee kon, daarom ben ik in de omgeving van Etten-Leur gebleven.
Wel in het buitengebied, langs de rand van Etten-Leur. Ook daar is het mooi en op het eind kreeg ik een cadeau.....een paar koppels ganzen met hun kroost die aan de kant van het fietspad zaten.
Het was een hele familie. Gelukkig lieten ze zonder morren toe dat ik stopte om een foto van het familiegeluk te maken. Ganzen kunnen ook weleens lelijk uit de hoek komen, maar nu bleven ze gelukkig rustig.

Woensdagochtend vroeg op want de thuiszorg kwam om 07:15u omdat ik naar het ziekenhuis moest voor controle bij de Longarts en Osas-verpleegkundige (slaapapneu).
Ik moest 1 uur voor de afspraak bloed prikken. Gelukkig moest dat in mijn oor gedaan worden en dat gaat beter dan in mijn armen. Vervelende is dat ze steeds in je oorlel knijpen om het bloed eruit te krijgen.
Het lijkt wel een soort van "koe melken" maar dan niet voor melk maar bloed. Het is goed gelukt en daarna moest ik dus een uur gaan zitten wachten voor de volgende afspraak.

Ik moest eerst naar de Osas-verpleegkundige. Zij leest het Bipap-apparaat uit en vraagt hoe het gaat etc. Dat noteert zij dan allemaal weer voor de longarts, stukje voorwerk.
Daarna naar de longarts, die mij lang liet wachten maar daarna uitgebreid de tijd voor mij nam. Hij was heel blij mij te zien. Hij had zich ingelezen en gezien dat ik Corona heb gehad en ook de scans van mijn longen gezien, die niet best waren.
Daar was hij wel van geschrokken en vandaar dat hij blij was dat ik er weer/nog was. 
Wat betreft de slaapapneu en het gebruik van de Bipap in combinatie met de zuurstof was hij tevreden. De apneu's zijn een stuk minder dan zonder Bipap. Over mijn zuurstofgehalte in het bloed was hij minder tevreden dat blijft te laag. Hij heeft nog zitten twijfelen of ik overdag ook aan de zuurstof moet, gelukkig wil hij daar mee wachten. Ik moet er niet aan denken om overdag vast te liggen aan de zuurstof.

We hebben ook gesproken over mijn opname en volgens de longarts heb ik het gered dankzij de Bipap. Dat is eigenlijk ook een vorm van beademing en dat heeft mij net dat beetje extra gegeven wat ik nodig had voor herstel.
Hij vertelde dat hij zelf ook Corona had gehad, wel in mindere mate maar hij was een paar dagen flink benauwd geweest. 
Ik vertelde dat er nog veel mensen bang zijn dat ik hen kan besmetten omdat ik Corona heb gehad. Volgens de longarts kan ik iedereen gerust stellen en hoeft er niemand bang te zijn.
Ik ben immuun en kan niemand besmetten. Volgens hem krijg ik het ook geen 2e keer maar het kan wel dat als het virus volgend jaar weer opduikt, dat het dan net in een andere variant is en ik wel besmet kan raken.
Maar dan zal ik niet zo ziek worden omdat ik al een immuniteit heb opgebouwd voor het virus, ik krijg dan hooguit een licht griepje.  Hopen maar dat hij gelijk heeft.

Ik krijg nog een aantal vervolgonderzoeken. 8 Juni moet ik terug voor een longfoto, longfunctie onderzoek en bloed laten prikken. Een paar dagen later terug bij de longarts. Bij het inplannen, bleek hij net die week vrij te zijn en de week erna kon ze nog niet inplannen. Dus de afspraak bij de longarts voor de uitslagen, die krijg ik nog thuis gestuurd.
Toen ik de spreekkamer uitging kreeg ik van hem nog een schouderklopje en zei hij: "Hou vol hoor, geef de moed niet op".  En toen ik bij de deur was, die hij open hield voor mij zei hij ook nog: "Wij zijn de overwinnaars".  Daarbij zijn armen in de lucht en spierballen maken (deed ik hem niet na die spierballen). Dat was wel grappig dat een arts zo meeleeft en reageert.

Tegen 12 uur was ik pas weer thuis, heel de ochtend bezig geweest met zo'n ziekenhuisbezoek.

Thuis gekomen ben ik gaan mailen om te vragen of de scootmobiel al klaar was. Het was al mooi weer en met Hemelvaart zou het nog mooier worden, daar wilde ik graag van gaan genieten. Ik kreeg vrij snel bericht terug dat ze net klaar waren met mijn scootmobiel en hij hem al meteen kon komen brengen, als ik dat wilde.  Dus ik terug mailen dat ik dat graag wilde.
De mail was amper weg en toen ging de bel, stond hij al voor de deur met de scootmobiel, dat was supersnel dus.
Ik kon natuurlijk niet wachten om hem uit te proberen en te zien of hij nu verder kan rijden. Hans ging mee met mij, op 1.5 meter afstand want hij is nog wel bang voor de corona. Als de weg niet breed genoeg was gingen we achter elkaar rijden.
Het was lang geleden dat we zo samen op stap zijn geweest en gezelliger met z'n twee. We hebben een rondje Zwartenberg gedaan, langs het koeienpad en langs de Mark (voor de bekenden) richting Prinsenbeek en langs mijn oude huis in de Verloren Hoek weer terug. Dat ging heel goed en toen ik thuiskwam stond er 26 km op de teller en was de accu nog meer dan half vol. Goed begin dus!

Donderdag was het Hemelvaart en inderdaad met het beloofde mooie weer. Ik voelde mij bij het wakker worden zo gammel (elke ochtend eigenlijk wel) Nadat de wondzorg was gedaan, ben ik terug gekropen in bed.
Ik ben in slaap gevallen en het was al half 1 toen ik wakker werd. Toen ben ik er toch maar uitgekomen.
Zittend in mijn stoel had ik eigenlijk geen puf om er uit te komen om iets te doen. Ik heb mezelf toch maar even flink toe gesproken want ik wilde toch zo graag de scootmobiel terug om op Hemelvaart te kunnen rijden.
Dan is het ook nog heel mooi weer en zou ik binnen blijven zitten. Daar zou ik ook niet beter van worden.
Dus toch het initiatief genomen en naar buiten gegaan. Dat was een goede keus want eenmaal op weg heb ik toch zitten genieten. Ik ben helemaal naar de Rucphense hei gereden en de scootmobiel bleef het heel goed doen.
Terug bij Etten-Leur gaven de accu's aan nog vol te zijn, dus heb ik er nog een extra rondje aan vast geplakt. Totdat ik op een gegeven moment zo gaar was, en de accu's wilde maar niet leeg gaan.
Het was inmiddels bijna 17:30u dus besloot ik naar huis te rijden. Thuis stond er 45 km op de teller en de accu's waren nog meer dan half vol, er waren maar 2 streepjes weg. Dus dat beloofd wat voor de zomer!!

Vrijdagochtend heb ik ook lang geslapen. S'middags kwam de kapper en de begeleiding zou mijn huisje een beetje komen schoonmaken want dat was al bijna 3 weken geleden. Huishoudelijke hulp is ziek en geen invallers, dus moet de begeleiding het doen. Maar die hebben ook niet altijd tijd en dan komt er steeds weer iets tussen. Gelukkig is het nu weer een beetje netjes. Alleen mijn ramen daar kan je nog net doorheen kijken en mijn balkon zou ik zo graag eens schoon willen maken en mooi maken om er weer te kunnen zitten. Maar dat zijn dingen die er altijd bij inschieten. Ik krijg normaal gesproken 1,5 uur hulp in de week. Nu vaak 1 uur omdat er minder personeel is. Dan komen ze aan zoiets niet toe.
Dan zou ik willen dat ik het zelf kon doen maar ja zittend ramen zemen schiet niet op en staande word het een fiasco en eindig ik op de grond, want ik ben zo wankel als een marionet.

Gisteren heb ik ook weinig gedaan. Alleen 's middags even om boodschappen geweest en ik wilde naar de Action. Daar stond een hele lange rij voor de deur te wachten, om binnen te mogen.
Daar ga ik dus niet aan beginnen om de drukte in te gaan. Van de week wel een keer kijken als het er rustiger is.
Vandaag ook uitgeslapen, thuiszorg kwam tegen half 11 en eenmaal fris en fruitig ben ik in mijn stoel gaan zitten, achter de laptop. Nu dan mijn blog aan het schrijven en verder zal ik weinig doen vandaag.
Morgen zien we weer verder hoe het dan is en de komende week gaat het weer wat warmer en droger worden, dan komen er vast weer nieuwe ritjes aan.