Zondag 31 Mei 2020

Vandaag alweer de laatste dag van de Meimaand. Terugkijkend was Mei een hele mooie maand voor mij. Het is lang geleden dat ik een hele maand geen gezondheidsproblemen heb gehad. Volgens mij is het sinds november 2015 niet meer voor gekomen, na 5 jaar mag het dan wel eens.
Ik heb ontzettend genoten van leuke verrassingen en heel veel tochtjes met de scootmobiel. En dat terwijl de wereld nog steeds in de ban is van het Coronavirus.
Bezoek thuis of elders op bezoek mag nog niet, daar heb ik niet zoveel problemen mee, nu ik weer lekker naar buiten kan. Het is vooral belangrijk om bezig te blijven en dat gaat mij goed af met de ritjes en anders thuis wat knutselen.

 

Ook deze week heb ik weer diverse ritjes gemaakt. Maandag was ik erg moe en heb ik een rustdag gehouden maar dinsdag ben ik er weer op uit gegaan hoor.
Samen met mijn maat Hans zijn we richting Breda gereden, door het Mastbos naar het Markdal, via de Galderse meren en Rijsbergen weer terug naar huis. We hadden 36 km op de teller.

Jammer dat er onderweg nog geen terrasjes open zijn, maar we hebben onderweg wel een ijsje kunnen scoren.
Morgen gaan de terrassen weer open, ik ben benieuwd hoe dat gaat lopen. Her en der zie ik de nieuw ingerichte terrassen maar het is lang niet overal dat er 1.5 meter tussen zit. Misschien wel tussen de tafels maar als de tafel vol zit en de tafel ernaast ook, dan zitten de mensen volgens mij met de rug tegen elkaar. We zullen het gaan mee maken vanaf morgen.
Als het druk is ga ik er in elk geval niet tussen zitten. Ook al heb ik Corona gehad en zei de longarts dat ik het niet meer kan krijgen, ik hoor nog steeds diverse berichten en dat niemand er zeker van is wat wel/niet kan.
Tot die tijd blijf ik zelf nog steeds voorzichtig en zoek ik zeker de drukte niet op.

 

Woensdag moest ik in de ochtend op controle bij Dr. Veen en de wondverpleegkundige. Ik heb hen beiden blij gemaakt. De wond ziet er goed uit en de dokter is zo blij dat de abcessen nog steeds wegblijven en we dat getob niet meer hebben.
De laatste loodjes duren wel het langst want de wond is niet echt kleiner geworden de afgelopen 4 weken. Ik had zelf verwacht dat de wond nu ver dicht zou zijn gegroeid. Maar hij is nog steeds 30 cm bij 4 cm.  (4 weken terug 27 x 3.5) dus lijkt zelfs een beetje groter te zijn, of de metingen kloppen niet helemaal. 
De fistel/ondermijning zit er helaas ook nog en wil ook niet dicht groeien, die is nog steeds zo'n 12-14 cm diep. Dus ik moet nog wat langer geduld hebben met de wond. Over 4 weken moet ik terug op controle, ik ben benieuwd hoe het er dan voor staat. De week daarna ben ik alweer jarig, wat gaat het allemaal snel.

 

Tijdens mijn ritjes zie ik de mensen skeeleren, fietsen, wandelen enz. Ik heb een paar keer gedacht hoe fijn het zou zijn om dat zelf te kunnen. Weer jong zijn, een jaar of 20 en dan zou ik dubbel zo veel gaan genieten en leuke dingen doen.
Dromen van vrijheid en doen waar je zin in hebt, alles kunnen i.p.v. nu niets kunnen.  Al geniet ik nu toch ook volop van de scootmobiel of van de elektrische rolstoel waarmee ik zelfstandig naar het ziekenhuis en winkels kan.
Tja die tijd van vroeger komt helaas niet meer. We hebben nog geen tijdmachine waarmee we de tijd terug kunnen draaien, of vooruit voor de mensen die dat willen.  Dromen en fantasie mogen we gelukkig wel hebben en daar ben ik goed in hoor!

 

Terug naar woensdag. Tegen half 12 was ik terug thuis uit het ziekenhuis en 's middags kwam er een zangduo optreden bij ons op het parkeerterrein. Een half uur kwamen Eveline Sand en Bas Adriaansen, oud Hollandse liedjes zingen. Dat was een gezellig optreden. Ik heb lekker buiten in de zon gezeten, samen met nog een aantal bewoners maar wel op afstand van elkaar.

Toen ik naar binnen ging heb ik eerst in mijn brievenbus gekeken en daar zaten een paar leuke verrassingen in. 
Het ene pakje kwam van de VNB en daar zat een mooie kaart van Maria in, met een persoonlijke tekst er in geschreven en er zat een kofferriem van de VNB bij. Nu bleek dat er een actie was geweest waarbij je mensen kon nomineren die je deze kofferriem gunde. Op de kaart stond dat ik door 3 mensen was genomineerd en ook waarom.
Alie, Bernadette en Rianne heel erg bedankt voor jullie nominaties, kei leuk!

Het andere pakketje was van de Zonnebloem Etten-Leur met daarin een aandachtskaartje met een mooie gedicht er op en een zakje zaadjes voor Zonnebloemen. Ook een leuke attentie.
Dat zijn toch dingen om vrolijk van te worden. Eerst een dokter blij maken, dan dat ze zomaar voor ons komen zingen en dan ook nog verrassingen krijgen. Mijn dag kon niet meer stuk!

 

Inmiddels was het half 3 en besloot ik nog een klein rondje te gaan rijden door de Pannenhoef, dat is zo'n mooi gebied, daar kom ik graag. Ik zag door de bomen een paarse gloed van bloeiende Rododenderons (schrijf ik het goed?) Dus ben ik een bospaadje ingereden en daar kleurde aan beide zijden van het pad alles paars, zo mooi.
Ik ben flink bezig geweest om een leuke selfie te maken en ook wat foto's van de omgeving. Ik heb al wel 1000 foto's van de Pannenhoef denk ik, maar ach foto's kosten tegenwoordig geen geld en je kan er maken zoveel je wilt.
Het was een heerlijke dag waar ik volop van heb genoten.

 

Donderdag heb ik weer een rustdag gehouden, dat moet af en toe ook om alles vol te kunnen houden.
Vrijdag was er weer iets nieuws, het was de "Nationale Balkon Beweegdag".  Daarom was er een extra beweeg halfuurtje georganiseerd door de sportcoaches en fysiotherapie.
Ik dacht dat het net als anders om half 11 was en toen was de thuiszorg nog bij mij. Later zag ik dat het om 2 uur pas begon.
Dus heb ik vanaf mijn balkon ook mee gedaan. Het mag niet veel naam hebben hoor, wat met mijn armen heen en weer zwaaien. Toch voel ik dat wel in mijn bovenarmen en schouders, dus het is wel goed.

Na het half uurtje bewegen wilde ik een ritje naar Langeweg rijden om even op het Kerkhof te gaan kijken, het was lang geleden dat ik daar ben geweest. Vorige zomer denk ik.
Ik was eerst langs Hans gereden om te vragen of hij zin had om mee te fietsen. Dat had hij gelukkig, samen is toch gezelliger dan alleen. Wat denk je.......we waren bijna op het kerkhof nog een 50 meter te gaan denk ik......gaat de scootmobiel ineens heel langzaam rijden en valt ineens patsboem stil.
Hij deed helemaal niets meer, ik kreeg hem niet meer aan de praat. De accu was nog vol toen hij stil viel, raar dus.

We waren dichtbij het huis van mijn broer en ik heb Hans daar naartoe gestuurd om te vragen of Kees kon komen kijken. Hij heeft meestal overal wel een oplossing voor. Helaas was Kees niet thuis. In de tussentijd was er al een groepje mensen om mij heen verzameld, maar niemand die een oplossing had.
Wat een geluk dat ik Hans bij had want ik heb hem gevraagd om naar de winkel hier in Etten-Leur te bellen, misschien dat die kon komen om de scootmobiel te maken of ons op te halen.
Hans heeft met mijn telefoon gebeld en kreeg eerst een aanwijzing om de scootmobiel in de vrij stand te zetten en dan een stukje voor of achteruit duwen. Dan zou hij weer aan kunnen slaan.
Helaas gebeurde er niets. Toen was het advies om de ANWB te bellen want hij kon verder ook niets doen.

Dus Hans weer naar de ANWB moeten bellen. Dat ging niet vanzelf want hij kreeg een keuzemenu en moest steeds lang wachten of had niet op tijd het juiste nummer ingetoetst. Uiteindelijk lukte het toch om iemand aan de lijn te krijgen. Ze moesten heel veel weten, dat moest Hans dan weer aan mij vragen. Stom, want als ze mijn adresgegevens hebben kunnen ze toch alles op de computer zien? afijn, aan het eind van het gesprek zou de wegenwacht komen, maar dat kon wel even duren want het was erg druk.
Een dik uur later was er nog geen wegenwacht te bekennen, maar zag ik wel mijn broer thuis komen en die kwam onze kant op. Hij ging op onderzoek uit en ontdekte een knopje waar hij op drukte en warempel.....de scootmobiel deed het weer!!!

 

Kees zei dat we maar naar huis moesten gaan en als de wegenwacht kwam, zou hij wel zeggen dat het probleem verholpen was en wij naar huis waren.
Eerst zijn we nog eventjes op het Kerkhof geweest want ik was zo dichtbij en dat was het doel van onze tocht. Het graf lag er mooi bij en in de bloemetjes, daar zorgt Kees altijd voor.
Daarna op weg naar Etten-Leur. Onderweg kreeg ik steeds smsjes van de ANWB dat ze mij niet vergeten waren maar dat het erg druk was. Ik heb een sms terug gestuurd maar die kon niet verzonden worden, beveiligd nummer of zo??
We zijn veilig thuis gekomen. Het was me het avontuur wel. Gelukkig dat het daar gebeurde en niet ergens in de middle of nowhere.  Later hoorde ik van Kees dat de wegenwacht er om half 6 pas was, toen wij al lang en breed thuis waren.

 

Gisteren ben ik er maar niet op uitgegaan, ik wilde eerst naar de winkel om te vragen of dit inderdaad de oplossing was of dat het een gelukstreffer was geweest. Ik wilde graag weten wat ik moet doen als het weer voorkomt. Het was inderdaad de juiste handeling. Onder dat knopje zit een zekering en de accu's kunnen warm worden of door veel gehobbel dat de zekering er uit gaat. Dan moet je inderdaad op dat knopje drukken om de zekering terug te zetten.
Tja, je moet het maar even weten!!

 

Ook nog gesproken over het waarom ze mij niet te hulp kwamen, ik was zo dichtbij 10 km verderop. Als ik in Groningen had gestaan, dan had ik het wel begrepen dat ze daar niet heen komen. Hij zei dat hij de auto (bus) niet ter beschikking had en daarom niet thuis was. Een volgende keer als er iets is mag ik altijd bellen. Ja makkelijk gezegd maar niet gedaan.

Ik heb nu eerst gezocht waar ik terecht kan. Ik herinnerde mij dat er iets moest zijn waarmee doven en slechthorenden de ANWB kunnen bereiken. En dat klopt, ik heb een speciaal nummer gevonden waar je naartoe kan smsen. Je moet dan wel van alles doorgeven, dat heb ik allemaal op een papier geschreven in de stoel van de scootmobiel gestopt.
Hopelijk heb ik het nooit nodig, maar mocht ik alleen met pech komen te staan dan heb ik nu het nummer voorhanden en kan ik zelf handelen.

 

Toen ik naar huis reed kwam ik Hans tegen en zijn we samen nog even naar de Lourdesgrot bij het klooster gereden. Daar hoorde we van een voorbijganger dat er bij de Hospice (op hetzelfde terrein) gezongen werd.
Daar zijn we even bij gaan kijken en daar waren inderdaad de "Kerkzwervers" aan het zingen. We hebben de laatste 3 liedjes mee gepakt maar helaas kon ik het geluid niet goed horen, door de wind denk ik.
Maar wel leuk om even gezien te hebben en ik zag er een oud-collega en ook nog iemand die regelmatig hier in onze flat op bezoek komt bij haar vader. Daar even mee gekletst.
Zo krijg je dan spontane en leuke ontmoetingen en momenten zomaar in je schoot geworpen. Mijn oud-collega had ik al heel lang niet gezien, dus was extra leuk.

 

Grappig denk ik ineens.......elke week als ik mijn blog heb geschreven, vraag ik mezelf af of ik de week er op nog wel schrijfstof heb. Omdat mijn agenda vaak leeg is en ik denk niets te beleven te hebben en een saaie week tegemoet ga.
En toch weet ik tot nu toe, elke week weer een heel verhaal te schrijven, blijk ik toch van alles mee gemaakt te hebben en is mijn leven toch zo saai nog niet. Ook voor komende week is mijn agenda helemaal leeg en is het ook voor mij weer afwachten wat ik komende zondag kan vertellen. Ik ben zelf heel benieuwd.